Soms denk ik dat ik het wandelcoachen heb uitgevonden. Ik werkte bij ING als loopbaanadviseur en bedacht: “Geweldig. We hebben een prachtig stadspark om de hoek; laat ik daar gaan lopen met mijn clienten”. Goed voor de client. En het werkte fantastisch. Ze hoefden me niet continue aan te kijken maar werden gevoed door de weidsheid van het landschap en maakten makkelijker contact met hun dieper weten. En ik genoot.
Dit was ergens rond de eeuwisseling. Jaren later werd wandelcoaching een soort hype en nu doe ik het als een van mijn coachactiviteiten opnieuw. Alleen nu gecombineerd met mindfulness en met het inzetten van actiemetaforen.
Mindfulness en actiemetaforen? Wat een prachtige combinatie. Iemand neemt te veel hooi op zijn vork en wil daarover praten. Het werkt geweldig door een rugzak mee te nemen en deze vol te laten stoppen door de client met met zware stenen. En dan gaan wandelen. Wachten tot de client ‘ho’ zegt. Of niet. Alles is input voor het gesprek.
Ik kan het iedereen aanraden: deze werkvormen gaan diep. Het confronteert iemand lijfelijk met zijn of haar neiging om bv. steeds maar te veel voor anderen te willen doen en zichzelf weg te cijferen. Bedenk maar eens: wat zou jij doen met iemand die nooit rust neemt en een te snel leven leidt?
