Er zijn instrumenten waar mensen graag naar luisteren omdat het geluid zo dicht bij de menselijke stem komt en het hart vol raakt, ik denk aan de cello. In die sfeer vraag ik aandacht voor de duduk, een relatief klein blaasinstrument uit Armenië dat vervaardigd wordt uit lang gedroogd abrikozenhout. De duduk produceert een grootse en meer dan meeslepende toon die het hart niet alleen raakt, maar vol in bezit neemt.
Levon Minassian is een Frans-Armeens muzikant, nazaat van vluchtelingen door de genocide aan het begin van de 20e eeuw in Armenië. Zijn roots verloochenen zich niet, hij voelt een sterke verwantschap met de historie van zijn volk en land. En met de duduk; een instrument dat hij zich voor meer dan 100% eigen heeft gemaakt. ‘Songs from a world apart’ is subliem. De muziek neemt je mee naar een land met eeuwenoude tradities, laat je de pijn van een volk voelen en landschappen ‘zien’ waar tranen nog steeds door de rivieren stromen.
Ook de ode aan de duduk die Annie Kapikian
schreef wil ik je niet onthouden: …je bevrijdt
onze gebeden, de echo’s van ons lot…
Duduk; mountain flute.
Your music is a language
Born in de depth of time
An external image
Carried on the wind
Duduk, devine breeze
Tugging the heart strings
Recalling our Ancestors’ pleas
The origin of our tears
Your sound full of mystery
Imprisoned within you
Are prayers set free
Echoes of our faith
Duduk, from beyond the ocean
Your timeless call
Is a powerfull potion
Conjuring up memories…
Annie Kapikian
Eerder gepubliceerd op www.BewustzijnOnline.nl
Songs from a world apart
Levon Minassian
